تنها به تو می اندیشم                  ای دوست و ای هم کیشم

اندیشه چنان مستم کرد                از یاد خودم خستم کرد

اندیشه چو بال مهربانی است          ظلم و ستمم به او روا نیست

چو بر دوبال اندیشه نشینی            جز حکمت و قدرت نبینی

این تفکر برترین عبادتست             به از سال ها عبادتست

چونان که خدا گفته بیندیش             بدین زین کار نیابی هیچ نیش

اندیشه بود گوهر انسانیت             راهی که رساندت به ابدیت

اندیشه ی من از آنت                  اندیشه بود از جانت

                                                      مرتضی جعفری